Foto’s Prins Bernhard misbruikt door handelaren in titels en orden

In de voornamelijk in het buitenland opererende Ridderorde van Sint Johannes kwam eind augustus tot moord, oplichting en beroving. Ronddolenede valse ridders en baronnen zochten hun slachtoffers de laatste jaren voornamelijk onder rijke Europese industriëlen.
Er werd ook een Nederlandse afdeling gesticht in 1969. De afdeling werd ondergebracht in een vereniging en kreeg koninklijke goedkeuring. De Nederlandse afdeling telt zestien min of meer prominente leden, allen hoogstwaarschijnlijk Ridders Zonder Blaam.
Dit is de eerste van twee reportages over het wel en wee van de Ridders van Sint Johannes, die door b.v. de Maltezer en Johannieter Ridders niet als serieus worden gezien.

De valse ridders van Sint Johannes

Door Henk de Mari
 
Locarno, zaterdag
 
Prins Bernhard is onbewust een nagel geweest aan de doodskist van de Hamburgse miljonair EGON ZYLLA, die op 20 augustus jl. in Locarno op lugubere wijze werd vermoord.
Prins Bernhard is onbewust ook de oorzaak geweest dat tientallen Europese industriëlen zich voor erg veel geld lieten oplichten en lid werden – of ridder – van de zogenaamde Soevereine Orde van Sint Johannes van Jeruzalem.
 
Het waren zijn foto’s die goedgelovige, rijke en eerzuchtige lieden deden geloven in de goede bedoelingen van Willy Geuer, een Duitser die door de politie werd gezocht en van diens vriendin Gisela Kemperdick, een beruchte handelaarster in Kunst.
Willy Geuer en Gisela Kemperdick kleedden de miljonair Zylla (59) eerst zover financieel uit, dat zijn bankrekening nog ƒ 3,50 bedroeg en zij zelfs zijn villa in Ascona voor een prikje in hun bezit hadden gekregen. En daarna lieten zij hem afmaken door de beeldhouwer Wolfgang Manser (43).
 
Tweede moord
Manser wurgde Zylla met een nylonkous, nadat Geuer en Kemperdick hem bij hem thuis hadden bezorgd voor een “sexfeestje”. Hij stopte het lijk in een jutezak en verborg die achter struiken. Bijna drie weken later (19 september jl.) werd de zak gevonden. Het was Wolfgang’s twééde moord. Voor de eerste die hij pleegde werd hij tot twintig jaar veroordeeld, maar na twaalf jaar zitten werd hij vrijgelaten.
Op de foto’s die Geuer en Kemperdick gebruikten om hun slachtoffers te maken – en te breken – staat prins Bernhard steeds in de rode mantel van de Soevereine Orde van Sint Johannes van Jeruzalem. Het is een ridderorde, die door de bekende Maltezer- en Johannieter Orde (de prins is erebaljuw van de Johannieter Orde) niet serieus wordt genomen. De Nederlandse woordvoerders van de Maltezer- en Johannieter Ridderorden (afkomstig van de Kruisridders) spreken in dit verband zelfs van “bedriegerij, friemelarij en froemelarij”. De orde floreert vooral in Amerika, waar mensen als generaal Eisenhower, kardinaal Spellman, ex-president Johnson ridder waren of zijn en telt talloze namaak-prinsen en –baronnen.
 
Geruild
 
Prins Bernhard heeft, naar wij weten, slechts éénmaal in zijn leven de rode mantel met het witte, achtpuntige kruis gedragen. Dat was op 25 april 1969 in New York. Hij sloeg toen met een zwaard ene dokter Morrison, die kort daarvoor prinses Christina contactlenzen had geschonken, tot ridder van Sint Johannes.
Die ridderslag bleek een klap, die lang en heftig nagalmde. De Prins werd ervoor op het matje geroepen door het bestuur van zijn eigen echte Johannieter orde. Het was te gek vond men, dat de Prins zijn eigen, zwarte mantel had geruild voor die omstreden rode. Men voorzag moeilijkheden.
Op de dag van de ridderslag van dokter Morisson werden honderden foto’s gemaakt. Op de meeste foto’s staat een opvallende, met smalle snor getooide figuur, die zich prins von Brancovan noemt, maar die volgens Nederlandse bronnen niemand anders is dan een straatarme, maar eerzuchtige Isaac Wolf uit Brooklyn, die bij zijn moeder inwoont en per dag veertig cent zakgeld van haar krijgt, waarmee hij niet kan uitkomen.
 
Aangevochten
Een andere figuur naast prins Bernhard op alle foto’s uit New York is baron von Blomberg, een van de leiders van de Orde van Sint Johannes in Amerika met de titel Groot-Kanselier. Ook de adel van baron von Blomberg wordt ten zeerste aangevochten. Hij is de zoon van een kleermaker. Na de moord op de Duitser Zylla heeft de politie hem proberen te bereiken, maar hij is al geruime tijd zoek.
Prins von Brancovan, alias Isaac Wolf, bracht de foto’s, die “bewezen”, dat ook prins Bernhard – zélfs prins Bernhard -  ridder van zijn orde was, persoonlijk naar Europa. In Europa kende de Amerikaanse Sint Johannes orde minstens twee afdelingen: één in Frankrijk onder leiding van de zeer edelmoedige (échte) graaf de Breuil en één in Nederland, gesticht door een omstreden, niet écht adellijke dr. Otto de Choibert uit Gouda.
 
Gewipt
Die Otto baron de Choibert (60), die volgens zijn kaartje doctor in de filosofie, in de theologie en in de rechtswetenschappen was en verder procureur-generaal van Louisiana (V.S.) en natúúrlijk ridder in de orde van Sint Johannes en verder buitengewoon gezant en gevolmachtigd minister van de Orde bij de Verenigde Naties, die baron de Choibert was lang geleden gewoon een jongeheer Schubert uit Roemenië, die priester werd.
Priester Schubert ging baron de Choibert heten, verhuisde in 1951 naar Amerika, werd daar – vermoedelijk via prins von Brancovan – tot ridder geslagen en werd door kardinaal Spellman uit de orde gewipt toen de UNO erachter kwam, dat hij a.) geen baron was en b.) de orde hem niet als minister en afgevaardigde had gestuurd.
De Choibert trouwde omstreeks 1955 in Amerika met de Goudse onderwijzeres Do van Steenland, die zich later gravin Van Steenland ging noemen en nu – weer – in Gouda woont. Ze kwamen omstreeks 1967 naar Nederland.
De Choibert reisde naar Parijs en kreeg van de Franse grootkanselier de Breuil opdracht een Nederlandse afdeling te stichten. De Breuil wist niet, dat de Choibert er door kardinaal Spellman uitgegooid was.
 
Willy Geuer
 
De Choibert en von Brancovan hadden een gemeenschappelijke vriend: Willy Geuer. Willy had – veel – moeilijkheden met de Duitse justitie en was daarom met zijn Gisela Kemperdick in Locarno (Zwitserland) gaan wonen. Willy en Gisela hielden stervensveel van kunst en geld, en toen Willy in Amerika erin slaagde ook een ridderslag te krijgen, waren ze allebei dolblij. Die ridderslag opende namelijk voor hen de deuren naar de Johnsons, de Eisenhowers etc. En nu kregen ze dan ook nog de foto’s van prins Bernhard in actie met het zwaard.
Nu is het aannemen van nieuwe leden en ridders in de orde van Sint Johannes altijd al een taak geweest van de grootkanseliers. De Choibert was zo’n grootkanselier; in ieder geval: zo noemde hij zich. Hij was ook een ijverig grootkanselier, want hij sloeg er lustig op los. Op 14 februari 1970 sloeg hij een man of twaalf in het kerkje van Willy Geuer, in Contone bij Locarno – de pastoor: “Als padvinders de kerk voor een feestje willen hebben krijgen ze ‘m ook” – tot ridder. Onder hen was bijvoorbeeld Thor Heyerdahl, die later veelvuldig met het Sint Johanneskruis op de blote borst en boven de zwembroek werd gezien. Hij moet 50.000 gulden voor zijn ridderslag betaald hebben.
 
Opvolger
Vlak voor dàt laatste feestje, misschien een paar máánden daarvoor, beloofde baron de Choibert aan Willy Geuer, die hem altijd vriendelijk ontving, dat Willy zijn opvolger als grootkanselier mocht worden. Dan kon Willy zélf aannemen wie hij wilde.
Maar daarvoor moest de Choibert natuurlijk eerst dood gaan, en dat geschiedde toen eerder dan iedereen dacht. Om precies te zijn: twee dagen na dat feestje met thor Heyerdahl en de elf anderen op 16 februari 1970. “Rev. Prof. Dr. Otto Adrian Baron de Choibert A.S.J., Bailli Grand Cross of Justice Grand Chancellor” (zo staat het op zijn bidprent) stierf plotseling na het diner in het huis van . . .  Willy Geuer.
Dat wil zeggen: hij kreeg ’s middags om vier uur tijdens de koffie een hersenbloeding en stierf een half uur later in een plaatselijk ziekenhuis. De politie-officier Ponti, die de moord op de miljonair heeft opgelost, zei ons hierover: “Hij stierf in het ziekenhuis en de dienstdoende arts vertrouwde de zaak niet helemaal. Hij besloot sectie te verrichten en vond toen uit, dat de Choibert aan een hersenbloeding was overleden”.
 
Opgravers
Politie-officier Ponti verder: “Nu is gebleken, dat Willy Geuer zelfs niet terugdeinsde voor een moord (Zylla), overwegen wij het lijk van de heer de Choibert op te graven voor een nader onderzoek”. Hij zei dat kort nadat het lijk van Zylla was gevonden en zei ons dat gisteren wéér.
In die tussentijd een macaber schouwspel: fotografen die ’s morgens op het kleine kerkhof van Contons rondspoken, wachten op de opgravers, die nog niet komen. In afwachting ligt baron de Choibert, met zijn hoofd naar het kleine kerkje gericht. Zijn begrafenis was pompeus en indrukwekkend; er waren niet alleen Rode Ridders (van Sint Johannes), - zelfs een paar van zijn verwanten droegen mantels en kruisen – maar ook échte, met zwarte mantels, Maltezer ridders, zo uit Rome. Maar dàt zat weer zó.
Een van de belangrijkste doelen die de Choibert – en Geuer – zich hadden gesteld was een verbetering van de slechte verhouding tussen de Sint Johannes-ridders en de Maltezer-ridders uit Rome. We hebben het volgende niet bevestigd kunnen krijgen, maar Rome – het hoofdkwartier van de Maltezers sinds 1801 – zou wel voor een verbroedering voelen, als de Sint Johannes-ridders de financiële zorg op zich wilde nemen van een Romeinse school voor zielige kinderen. Dat wilden ze – de Amerikanen – wel, en als voorschot op een betere verstandhouding zonden de Romeinen een paar echte ridders naar de ridderslag, twee dagen voor de dood van de Choibert. Zijn weduwe: “Dat heeft hij toch nog mogen beleven”.
 
Houten kruisje
Het geld voor de Romeinse school, 300.000 dollar, zou later uit Amerika via Geuer naar Rome zijn gestuurd, maar is daar in elk geval nooit aangekomen. Een locarnose krant: “Het is ergens tussen New York en Rome in het water gevallen”. Nu, bijna twee jaar na zijn begrafenis, staat er alleen nog maar een houten kruisje op de Choibert’s graf.
De weduwe van baron de Choibert, mevrouw Van Steenland, zegt in Gouda: “Ik weet niet meer wat ik ervan moet denken. Ik heb het rapport van de lijkschouwing, en daarin staat: hersenbloeding. Maar Geuer had er natuurlijk wél alle belang bij dat mijn man stierf: hij kon dan zijn gang gaan. Hij kon het lidmaatschap van de orde gaan verkópen. Dat heeft mijn man nooit gedaan.
En de tegenwoordige prior van de Nederlandse tak van de Ridders van Sint Johannes, de Haagse vrouwenarts en directeur van het Emmaziekenhuis, G.J. Lubbers: “Ik zou me een opgewekte hersenbloeding alleen kunnen voorstellen met behulp van drie tot vijf pilletjes – in de koffie bijvoorbeeld – van het anti-bloedstollingsmedicijn macumar. Maar ik weet niet, of een eventuele toediening van macumar nù nog aantoonbaar zou zijn in het lijk van de Choibert”.
In ieder geval: na de dood van baron de Choibert etc. etc. was Willy Geuer plotseling grootkanselier van de onechte orde in Europa. Volgens de politie begon hij toen grote bedragen, variërend van tweeduizend gulden tot honderdduizend gulden, te vragen voor het toetreden tot de orde. De ridders vlogen de grond uit, en de laatste ridderslagen klonken in april dit jaar en betroffen drie Duitsers en twee Finnen.
Begin dit jaar ontmoette Willy Geuer ook Egon Zylla, de rijke, maar door het verlies van zijn vrouw geheel overstuur zijnde Hamburgse miljonair. Het is zeker, dat Geuer bij het aantrekken van nieuwe leden-ridders de foto’s van Prins Bernhard als lokmiddel gebruikte. Een vrouwelijk lid: “Hij zwaaide altijd met die foto’s”.
Gisela Kemperdick, de vrouw die met Willy Geuer de plannen smeedde en ook gearresteerd is op verdenking van uitlokking tot moord en oplichting, was in Nederland al lang voor de moord op Zylla, géén onbekende. Zij was het die in 1964 een door de familie HOTINOV voor ƒ 35,- op een Arnhemse veiling gekocht portret van Frans Hals kocht voor ƒ 200.000,- en het later via Christie’s in Londen voor ƒ 725.000 aan een museum in Texas doorverkocht. Er is om dat schilderij veel te doen geweest.
 
Vermoedens
Er waren vermoedens, dat het via een naast familielid van de Hotinovs afkomstig was uit geroofd joods bezit. Maar een onderzoek van de rijksrecherche leverde alleen maar positieve resultaten op: De Hotinovs hadden het werkelijk voor een prikje op de veiling gekocht en men zou de afkomst hebben kunnen nagaan tot aan het eind van de 19de eeuw.
Maar terug naar de Ridders van Sint Johannes. Veertien dagen voor de dood van onze baron de Choibert verbreekt de afdeling Frankrijk alle banden met de orde. Graaf de Breuil, die met geld van Franse ridders een weeshuis beheert dat gesticht is door de moordenaar van Raspoetin, prins Yoesopov, heeft gehoord, dat de Choibert en Geuer een handeltje in titels drijven. De Breuil, die al te veel gehoord heeft van valse prinsen en baronnen, wil daar niets van weten. Per 1 februari 1970 kent hij de Choibert en de Amerikaanse tak niet meer.
 
Zestien ridders
Ook de zestien Nederlandse ridders van Sint Johannes zeggen omstreeks die tijd hun vertrouwen in baron de Choibert op. Zij doen dat, nadat de zeer bijzondere Wassenaarse dokter dr. F.L.L.M. Merckelbach de vreemde baron, in samenwerking met de rijksrecherche ontmaskerd heeft. Die zestien Nederlandse ridders, die niets met zwendel, corruptie, moord en doodslag te maken hebben zijn:
Mr. J. Meynen, oud-minister en oud-voorzitter van de Bilderbergconferentie, vriend van prins Bernhard;
Pastoor H.M. van Spanje uit Wassenaar;
Professor dr. J. defares uit Leiden;
Dr. H.B.G. Irmer, directeur Overbeek, te Wassenaar;
Dr. J. Kannegieter, tandarts te Den Haag;
Leo den Hollander, architect te Wassenaar;
Dr. F.L.L.M. Merckelbach, Wassenaar;
Dr. G.J. Lubbers, directeur Emmaziekenhuis te Den Haag;
J.C.N. Welschen, directeur Erres/Stokvis.
J.A. Freyters, frabrikant te Brabant.
J.J. Logman, farmaceut.
Bisschop (Russisch-orthodox) Dionisus van Rotterdam.
H. Sijthof, uitgever financieel dagblad.
Groot-majoor b.d. C.A. Brugma, Den Haag.
C.J.M. van Loenen, fabrikant.
Twee ere-leden: oud-bisschop Janssen uit Rotterdam Oud-katholieke bisschop Rinkel van Utrecht.

(Telegraaf, 6 november 1971)
Deel 2 van dit verhaal: Telegraaf 9 november 1971: Ridder Merckelbach genas de rijkste vrouw van Frankrijk
Telegraaf 16 november 1971: Ridders zonder blaam wenden zich af van valse broeders
Telegraaf 6 januari 1972: Werd de baron vermoord?


Home